علت بیماری پریودنتیت

پریودنتیت چیست؟

پریودنتیت یک شکل شدید از بیماری لثه است که زمانی رخ می دهد که التهاب لثه در محلی که دندان را در خود نگه می دارند، گسترش می یابد. شاید برایتان سوال پیش بیاید که علت بیماری پریودنتیت چیست و از کجا شروع می شود؟ در ابتدا، پلاک و باکتری های موجود بین دندان ها و لثه ها ایجاد شده و سپس به استخوان های زیر دندان گسترش می یابد که این امر باعث متورم شدن و خونریزی لثه ها و دندان های شل می شود.

دندانپزشک می تواند با استفاده از اشعه ایکس، عمق پریودنتال را اندازه گیری کند تا شدت پریودنتیت مشخص شود. این بیماری اغلب مستلزم تمیز کردن مکرر دندان و لثه توسط دندانپزشک در مطب پزشک است، گاهی جراحی پریودنتال و تجویز آنتی بیوتیک برای بیمار لازم می شود.

علت التهاب لثه

پریودنتیت اغلب در چه افرادی اتفاق می افتد؟

پریودنتیت بیشتر در گروه های مستعد بیماران رخ می دهد. شرایط و اختلالات زیادی وجود دارد که برخی بیماران بیشتر مستعد ابتلا به پریودنتیت هستند، از جمله دیابت (به ویژه دیابت نوع 1)، سندرم داون، تعداد کم گلبول های سفید در خون و بیماری ایدز. پریودنتیت دندان در بیماران مبتلا به ایدز با پیشرفت و سرعت بیشتری مشخص می شود. سیگار کشیدن، کمبود ویتامین C، اختلالات احساسی و گاهی چاقی نیز عوامل خطر پریودنتیت هستند.

پریودنتیت می تواند تمامی افراد در هر سنی حتی کودکان خردسال را تحت تاثیر قرار دهد. در عین حال، برخی از بیماران ممکن است مستعد بیماری پریودنتیت باشند و سالها بدون پیشرفت پریودنتیت به زندگی خود ادامه دهند. در حالی که گروهی دیگر از بیماران ممکن است بدون ایجاد علائم پریودنتیت و بدون هیچ گونه زمینه بیماری، دچار التهاب لثه شوند که این امر بیشتر در گروه سنی 20 تا 30 سال رخ می دهد.

پریودنتیت یکی از دلایل اصلی از دست دادن دندان در بزرگسالان و در افراد مسن است. استخوان لثه که دندان ها را در جای خود نگه می دارد، به دلیل عفونت لثه فرسایش می یابد. این عفونت استخوان های دندان را ضعیف می کند و منجر به شل شدن دندان ها می شود. در نهایت، دندان آسیب دیده ممکن است نیاز به کشیدن داشته باشد یا خود به خود بیفتد.

علت بیماری پریودنتیت

پریودنتیت اغلب در نتیجه التهاب لثه و تجمع طولانی مدت پلاک باکتریایی (یک لایه نازک که عمدتا از باکتری ها تشکیل شده است) و سفت شدن پلاک ها روی دندان ها و لثه ها ایجاد می شود. حفره هایی بین دندان ها و لثه ها ایجاد می شود و بین ریشه دندان و دیواره های استخوانی اطراف به سمت پایین دندان امتداد می یابد.

در این حفره ها، پلاک های باکتریایی در محیطی بدون اکسیژن تجمع می یابند و محیطی مناسب برای رشد انواع بسیار زیادی از باکتری ها، به ویژه در بیمارانی با مشکلات ایمنی ایجاد می کنند. پلاک و باکتری ها باعث التهاب مزمن می شوند که باعث از بین رفتن بافت و استخوان نگهدارنده دندان ها می شود.

بعد از کسب اطلاعات درمورد علت بیماری پریودنتیت، بهتر است بدانید که اگر این بیماری به موقع درمان نشود، منجر به از دست دادن استخوان دندان می شود و بنابراین دندان ها شل شده و ممکن است بعد از مدتی بیمار احساس درد کند و لثه ها عقب نشینی کنند. از دست دادن دندان به دلیل بیماری پریودنتیت اغلب در 40 سالگی شروع می شود.

میزان پیشرفت پریودنتیت در بیماران متفاوت است، این تفاوت ها به موارد مختلفی بستگی دارد، زیرا ممکن است جمع باکتری ها در دندان های بعضی بیماران بیشتر باشد و یا به دلیل بیماری های زمینه ای که فرد دارد، مستعد پیشرفت پریودنتیت می باشد و به همین دلیل پریودنتین به علت واکنش سیستم ایمنی بیمار به پلاک های دندان رخ می دهد.

پریودنتیت می تواند باعث ایجاد فعالیت های مخرب در دندان و لثه شود که ماه ها به طول می انجامد و پس از آن دوره های بهبودی رخ می دهد که دیگر هیچ آسیبی به بافت پریودنتال وارد نمی شود.

علائم بیماری پریودنتیت

علائم بیماری پریودنتیت

علائم اولیه پریودنتیت شامل حساسیت، تورم، خونریزی و قرمز شدن لثه ها و همچنین بوی بد دهان (هالیتوز) می شود. با از دست دادن استخوان بیشتر دندان، دندان ها شل شده و جابجا می شوند و جویدن غذا به یک فرآیند دردناک تبدیل می شود. اغلب اوقات، پریودنتیت باعث کج شدن دندان های جلویی به سمت دندان های مجاور می شود. پریودنتیت معمولاً در ابتدا هیچ دردی ایجاد نمی کند، مگر اینکه عفونت جدی ایجاد شود، مانند جمع شدن چرک در پریودنتال (آبسه پریودنتال).

درمان بیماری پریودنتیت

• نظافت حرفه ای دندان و لثه در کلینیک دندانپزشکی
• گاهی اوقات ممکن است نیاز به جراحی پریودنتال یا کشیدن برخی از دندان های آلوده باشد
• گاهی اوقات آنتی بیوتیک تجویز می شود
• اگر عواملی وجود دارند که خطر پیشرفت پریودنتیت را افزایش می دهند، مانند عدم مراقبت مناسب از دهان و دندان، بیماری دیابت یا سیگار کشیدن، این عوامل خطر باید درمان شوند زیرا می توانند بیماری لثه را بدتر کنند.
• برخلاف التهاب لثه که معمولاً با مراقبت بهتر دهان و دندان (مسواک زدن و نخ دندان روزانه) برطرف می شود، پریودنتیت نیاز به درمان حرفه ای توسط دندانپزشک دارد. افرادی که از سلامت کامل دهان و دندان برخوردارند فقط می توانند 2-3 میلی متر زیر خط لثه را مسواک بزنند.
• در حالی که دندانپزشک می تواند حفره های پریودنتال را که به عمق 6 تا 7 میلی متر می رسند را با استفاده از تکنیک تراشیدن و تمیز کردن سطح ریشه دندان تمیز کند، که در این روش پلاک باکتری را به طور کامل از بین می برد و سطوح ریشه دندان آسیب دیده را درمان می کند.

برای جیب هایی با عمق 7 میلی متر یا بیشتر، اغلب نیاز به جراحی دارند. دندانپزشک عمومی یا پریودنتیست می تواند این فرایند را با ایجاد برشی روی لثه که او را قادر می سازد به لایه داخلی لثه های زیر دندان دسترسی داشته باشد، انجام دهد. بعد از آگاهی از علت بیماری پریودنتیت می توانید برای درمان آن اقدام نمایید.

درمان بیماری پریودنتیت

سخن آخر

سپس دندانپزشک ریشه دندان را از پلاک تمیز می کند و همچنین ممکن است استخوان زیر لثه را بریده که گاهی اوقات ممکن است بیمار به پیوند استخوان نیاز باشد، و سپس پزشک برش لثه را بخیه می زند. گاهی اوقات، درمان این بیماری ممکن است نیاز به کشیدن برخی از دندان ها داشته باشد. اگر بیمار بعد از عمل لثه، احساس درد می کند، می تواند از دهانشویه حاوی کلرهگزیدین استفاده کند و دوبار در روز به مدت 1 دقیقه آن را غرغره کند، که این کار می تواند جایگزینی موقتی برای مسواک زدن و نخ دندان کشیدن تا زمان بهبود برش جراحی باشد.